DM 15/09/2018

“Jouw dochter móet dansen”. De dame die toezicht deed op de lagere school, was zelf danseres geweest en had in het hinkelspel van onze dochter een natuurlijke gratie gezien die niet onbenut mocht blijven.

Omdat ons meisje tot het tweede leerjaar meer een jongen was, hadden we er zelf nooit aan gedacht om haar in te schrijven voor balletlessen. Genderneutraal opvoeden was ons devies. Ook over haar middelbare schoolcarrière hadden we duidelijke ideeën.

Tot ze dus in het vijfde leerjaar haar eerste balletles volgde en thuis leek te komen. De focus die ze in het dansen legde en het plezier waarmee ze naar de dansles ging, konden we als ouders onmogelijk negeren. Zo begonnen we ons met heel veel vertwijfeling te informeren over secundair kunstonderwijs. We lieten onze vooroordelen elk op ons eigen tempo varen. Dochter deed auditie. We schreven haar in. Ze zit ondertussen in het tweede jaar Dans en she loves it!

En nu dit.

Er blijft maar etter uit de #metoo-puist komen, geen enkele sector blijft onaangetast. Nu dus de dansers.

Terwijl wij vooral twijfels hadden over haar toekomst, blijkt dat we ons ook zorgen moeten maken over haar fysieke integriteit. Als complete leken in de sector gingen we ervan uit dat binnen een vak waar lichamelijkheid alles is, er met veel respect omgegaan wordt met dat lichaam.

Als ouders die eerder traditioneel gevormd zijn, en veeleer liefhebbers van het woord als expressievorm, is de danswereld een heel onbekend terrein. We zijn het samen met onze dochter aan het ontdekken. Dat Jan Fabre een grote naam is, wisten we. Wat we ons bij zijn werk moesten voorstellen, al veel minder.

Ik kan de schrijvers van de open brief dan ook niet dankbaarder zijn dat ze de moed hebben gevonden om te getuigen en een inkijk te geven van hoe het er achter sommige schermen aan toe gaat.

Laat ons hopen dat dit voor een kentering zorgt, dat er goed wordt nagedacht over hoe we deze vieze, oude mannen (meestal zijn het mannen) met een overtrokken zelfbeeld kunnen leren omgaan met ouderwetse concepten als grens en respect.

Misschien moeten we als samenleving eens stoppen met die disproportionele verheerlijking van sommige artiesten en andere vormen van idolatrie. Het zijn mensen met geniale ideeën, maar het blijven gewoon mensen. Ook zij hebben kleine kanten en ego’s die af en toe doorprikt moeten worden – voor hun eigen bestwil, echt voor hun eigen bestwil. It’s lonely at the top, zei Randy Newman. Het is niet alleen lonely, ik denk dat het ook een mindfuck is.

Het motiveert me alvast om mijn kinderen weerbaar te blijven opvoeden. Ook al heeft onze vriend van die schilden dat idee een beetje bezoedeld. Weerbaarheid, met respect voor persoonlijke grenzen en eigenwaarde. Het is niet aan mij of iemand anders om te bepalen waar grenzen van kinderen liggen. Het is wel mijn taak als ouder om hen de tools aan te reiken. Tools om hun grenzen te bepalen en te bewaken. Tools om ervoor te zorgen dat ze niemand de toelating geven om hun eigenwaarde aan te tasten. Ooit. Om welke reden dan ook.

En aan de zwijgende massa:

Of het nu omstaanders zijn die filmen en niet ingrijpen

Of de mensen uit de inner circle die zo graag hun plek in the inner circle willen behouden.

Of angstige collega’s, hopend op een contract, hoger loon, aanzien.

Neem je verantwoordelijkheid: Wat heb je te verliezen, behalve een vettige knipoog of een blik van verstandhouding met degene die de laakbare daad stelt?

Respect en eigenwaarde verlies je er alvast niet door!