Boubakar (14 jaar) wordt voor het eerst aangemeld voor een voltijds begeleidingstraject van 4 weken ( time out) na een aantal incidenten op school. Leerkrachten voelen zich geïntimideerd door hem. Op het intakegesprek krijgen we geen ouders te zien, wel een beleefde jongen vol spijt, die veel begrip toont voor de urgentie van deze maatregel.
Hier kan ik wel mee aan de slag, hoorde ik mezelf denken. Mijn eerste begeleidingstraject was namelijk rampzalig geëindigd. Door onervarenheid, enerzijds en een gebrek aan cruciale informatie anderzijds (beroepsgeheim is a bitch!) had ik het meisje in kwestie totaal verkeerd aangepakt.
Boubakar werkte inderdaad goed mee. De geroutineerde manier waarop hij zijn verhaal vertelde, interpreteerde ik als een teken van vertrouwen. De klik die ik voelde, schreef ik toe aan het feit dat we beiden zowel een Belgische als Afrikaanse ouder hadden.
Hij woonde toen nog maar een jaar in Brussel. Het grootste deel van zijn lagere schooltijd had hij samen met zijn broers in een pleeggezin in het Antwerpse doorgebracht. Na een korte passage in Eeklo, is hij uiteindelijk bij zijn vader in Brussel beland. Boubakar voelde zich er niet thuis. De communicatie met zijn vader verliep stroef, Brussel leek wel een ander land, hij had op een jaar tijd al 3 scholen versleten. Van mijn enthousiasme over de stad moest hij niets weten.
Boubakar (16 jaar) zit ondertussen op een internaat in Vlaanderen. We hebben nog contact via messenger en spreken talloze keren af. Hij laat me elke keer zitten.
Boubakar (17 jaar) wordt door zijn nieuwe school in Brussel opnieuw aangemeld, voor een herstelgesprek deze keer. Ik heb intensief contact met zijn leerlingbegeleider en zijn favoriete leerkracht. Samen beslissen we dat ik hem opnieuw zal begeleiden. Ik krijg andere aspecten van zijn verhaal te horen, minder voorgekauwd, meer doorleefd. De periode in Eeklo was keihard en heeft diepe sporen nagelaten. Hij is blij terug in Brussel te zijn en raakt stilletjes aan in de ban van de stad.
Boubakar (18 jaar): we zitten aan Rogier op het terras van Starbucks en ik word netjes op een koffie getrakteerd. Nu onze band vrij is van institutionele bemoeienissen lukt het hem om helemaal vrijuit te praten.
Over hoe duidelijk zijn identiteit voor hem was in Ekeren: het bruine pleegkindje, de badass van de klas, de leider.
Hoe verward hij was toen hij in Brussel aankwam omdat hij plots niet meer “the only colored in the village” was.
Hoe hij op het internaat opnieuw geconfronteerd werd met plat racisme (genre bananeneter) en heimwee kreeg naar Brussel.
Hoe hij zich daarna helemaal liet meeslepen door de stad en terechtkwam in foute milieus.
Hoe hij dit wist te verbergen voor mij. Slik.
Ondertussen volgt hij les bij een organisatie die hem voorbereidt op examens voor de middenjury. Hij hoopt in het najaar zijn diploma te behalen.
Als je erin slaagt om van 7 scholen weggestuurd te worden, is het misschien wel tijd om iets anders te proberen. Op school is er geen ruimte voor zijn emotionele bagage. Hij erkent dat er op elke school altijd wel iemand was die begrip had voor zijn situatie, dat hij veel kansen heeft gekregen. Uiteindelijk trok hij toch altijd aan het kortste eind . Ik herinner me de klassenraad na zijn time out. Een lieve, oudere leerkracht Frans nam het voor hem op, tegen een aantal hysterische leraressen die hopelijk onder al dat gal, zuur en bitterheid ergens nog wat empathie verstopt hebben zitten. De zwijgende massa deed waar ze goed in was. Zo moet het altijd gebeurd zijn….. Dan leer je het af om mensen te vertrouwen. De laatste school stuurde hem niet weg, er waren meer mensen die het goed met hem meenden dan anderen maar het was te laat. Bovendien was de straat aantrekkelijker geworden.
Maar die bladzijde is omgeslagen….
Echt?
Ja echt!
Beloofd?
Ja, ik zweer het!
Een jobke in Gent en een reis naar Italië hebben hem deugd gedaan. Hij probeert nu zelfs een goede vriend op het rechte pad te krijgen. “Krijg jij nu greep op Brussel, Boubakar ipv omgekeerd?” Daar is zijn mooie lach weer.
Boubakar (25 jaar): een jonge makelaar toont me zijn eerste loft in een hippe wijk in Brussel. Hogere studies afgewerkt, een beetje gereisd en nu zijn ideale job, in zijn favoriete stad.
Vergeet je dromen niet, Boubakar, hou vol, het komt goed!